Park Güell
W 1898 roku hrabia Euzebio Güell powierzył swojemu przyjacielowi Gaudiemu stworzenie luksusowego podmiejskiego osiedla w Muntanya Pelada (Łysa Góra). Lokalizacja była idealna – z góry roztaczał się widok na morze i miasto. Plan zakładał stworzenie sześćdziesięciu trójkątnych działek, a każda z nich miała być zaopatrzona w drogi, wiadukty i schody ułatwiające poruszanie się po stromym terenie.
Niestety szereg problemów, z którymi zetknął się architekt na późniejszych etapach swojej pracy (między innymi trudne warunki topograficzne, słaba sieć transportu publicznego, niepewna sytuacja ekonomiczna) uczynił projekt nierentownym – sprzedały się tylko dwie z sześćdziesięciu działek. Po śmierci Güella jego spadkobiercy przekazali cały teren miastu i w 1926 roku został on otwarty dla barcelończyków jako park publiczny.
Tuż po wejściu do parku, naprzeciw carrer d’Olot, uwagę przyciągają przede wszystkim dwa kolorowe, nieco bajkowe domki, które wyglądają jak by były zrobione z piernika i całej masy słodkich landrynek. Według projektu Gaudiego miały one tworzyć portiernie tworzonego osiedla. Obecnie w jednym z nich mieści się sklep z pamiątkami.
 |
| Fantazyjne domki Gaudiego |
Naprzeciwko pawilonów znajdują się schody, które prowadzą do Sali Kolumnowej. Idąc tymi schodami zobaczyć można szereg rzeźb – pokrytą kolorową mozaiką ceramiczną salamandrę, głowę węża, z której wypływa woda oraz na samym szczycie schodów, kamienną ławkę kojarzącą się z otwartą rybią paszczą i stanowiącą świetny punkt obserwacyjny.
 |
| Schody prowadzące do Sali Kolumnowej |
Sala Kolumnowa to zadaszona przestrzeń złożona z 86 kolumn wzorowanych na stylu doryckim. Kolumny tworzą 3 oddzielne części – centralną, największą i dwie boczne, mniejsze, podobnie jak nawy w kościele. Sufit tworzą połączone ze sobą kopuły, miejscami ozdobione kawałkami porcelany (4 kolorowe rozety symbolizują 4 pory roku).
Według zamysłów Gaudiego Sala Kolumnowa (nazywana przez Gaudiego również teatrem greckim) miała być miejscem na targowisko.
 |
| Sala Kolumnowa |
Taras znajdujący się nad Sala Kolumnową jest miejscem rozmaitych występów publicznych, wydarzeń sportowych, demonstracji itd. Ciekawym i chyba najczęściej fotografowanym elementem tarasu jest najdłuższa ławka na świecie, wijąca się, tworząca liczne zakręty i zawijasy niczym ogon węża. Ławka jest kolorowa, pokryta trencadis (czyli kawałkami kolorowej, rozbitej ceramiki) i zdecydowanie zachęcająca do odpoczynku. Przedsiębiorca budowlany Pau Gorina wspominał, że „Gaudi kazał swoim robotnikom usiąść na gipsowej powierzchni ławki, aby po zastygnięciu materiału otrzymać doskonałą formę siedziska”.
 |
| Taras nad Salą Kolumnową |
 |
| Ławka pokryta kolorowym trencadis |
Każdy duży taras musi posiadać system odprowadzania wody deszczowej. Gaudi taki system podpatrzył z natury i umieścił na terenie placu liczne naczynia zbierające wodę, mające na dnie małe otwory, przez które woda przesiąka dalej aż do pustych kolumn. Rurami znajdującymi się w kolumnach deszczówka spływa do cysterny znajdującej się między schodami. Gaudi stworzył system, który odwadniał, filtrował i gromadził wodę. W 1913 roku Güell złożył nawet podanie o przyznanie licencji na produkcję wody mineralnej pod nazwą Sarva, jednak pomysł bardzo szybko upadł.
Spacer po parku Güell biegnie dalej wzdłuż „muru” zbudowanego z całych kamieni i którego powierzchnia ma kształt fali. Ten osobliwy mur jak i naprzeciwległe helikoidalne kolumny łączą ze sobą górny i dolny taras widokowy. Warto dobrze się przyjrzeć kolumnom, żeby nie przeoczyć tajemniczego portretu kobiety biorącej prysznic (The Portic de la Bugadera).
 |
| Droga - most w parku Güell |
 |
| Rzeźba kobiety biorącej prysznic |
W Parku Güell znajduje się także budynek – Casa Larrard, czyli dawna rezydencja Eusebiego Güella i jego rodziny. Obecnie mieści się tu publiczna szkoła.
Poza częścią typowo turystyczną, płatną jest też ta rozległa część parku, gdzie za darmo i w spokoju można przycupnąć na jednej z ławek w cieniu palm. Dodatkową atrakcją jest towarzystwo kolorowych papug i nieco melancholijna, hiszpańska muzyka grana przez „parkowych” muzyków.
Cena: 8 euro. Jak dojechać: najlepiej dojechać metrem (linia L3) i wysiąść na stacji Lesseps (główne wejście do parku).
0 komentarze